دانلود مقاله در باره اعتیاد

دانلود رایگان مقاله اعتیاد در همایش 9 دیماه سال 1389 در دانشگاه بیرجند با عنوان

بررسی علل اعتیاد جوانان پسر در شهرستان بیرجند

برای دانلود بر روی لینک زیر کلیک کنید

دانلود رایگان مقاله

انواع روشهای برقراری ارتباط با کودکان

دیده می‌شود که والدین مختلف شیوه‌های متفاوتی را برای ارتباط کودکان خود بکار می‌برند. این شیوه های مختلف مطمئنا نتایج مختلفی را به بار می‌آورند و اینکه آیا ارتباط مناسبی هستند یا خیر ، قابل بحث می‌باشند. هر چند روشهای متعددی هر یک از والدین می‌توانند داشته باشند، اما همه آنها را در یک چهار دسته می‌توان طبقه بندی کرد. این دسته بندی بر اساس دو ویژگی مهم در ارتباط با کودک صورت می‌گیرد شامل محبت و قاطعیت.

تعریف قاطعیت

با توجه به معنای لغوی قاطعیت در ارتباط با کودک به معنی استواری و ثبات در رأی و نظر و غیره است. بطوری که با دلیل خاصی کاری انجام شود و ادامه پیدا کند و براحتی تغییر نکند. برخی والدین بسیار قاطع و برخی فاقد کمترین قاطعیت هستند.

تعریف محبت

همانطور که پیداست منظور از محبت همان پذیرش و صمیمیتی است که والدین در مقابل کودک از خود نشان می‌دهند. برخی از والدین بسیار صمیمی و برخی طرد کننده هستند.

انواع والدین بر حسب نحوه برخورد با کودکان

والدین را بر حسب اینکه چه میزانی از قاطعیت و محبت را در ارتباط با کودکان خود نشان می‌دهند می‌توان به چهار طبقه دسته بندی کرد.

والدین قاطع و محبت کننده

این دسته از والدین آنهایی هستند که قاطعیت در کلام و گفتار دارند. بدون دلیل کاری را انجام نمی‌دهند و وقتی دلیلی برای انجام کاری وجود داشته باشد با قاطعیت آن را انجام می‌دهند. یا برعکس ، اگر دلیلی منطقی وجود نداشته باشد با قاطعیت از انجام آن خودداری می‌کنند و تسلیم خواسته‌های کودک نمی‌شوند. آنها در عین قاطع بودن ، صمیمی و با محبت نیز هستند. به خواسته‌های کودک به صورت متعادل توجه دارند و از اینکه تمام خواسته‌های کودک را برای ساکت کردن او بپذیرند خودداری می‌کنند. فرزندان این والدین با اینکه محبت و صمیمیت زیادی از والدین خود دریافت می‌کنند لوس بار نمی‌آیند.

مثال: علی پسر 4 ساله است. او چند دقیقه پیش یک بستنی بزرگ خورده است. با اینحال یک بستنی دیگر از مادرش می‌خواهد. مادر احساس می‌کند که خوردن بستنی زیاد برای سلامتی او خوب نیست. بنابراین تقاضای او را با گفتن این جمله که عزیزم همین حالا بستنی خوردی ، فردا یکی دیگر برایت می‌خرم. علی پاهایش را به زمین می‌کوبد و بستنی می‌خواهد. مادر مجددا با همان لحن خوب و صمیمی برایش توضیح می‌دهد. علی قبول نمی‌کند و شروع به داد و بیداد می‌کند. مادر با حفظ قاطعیت خود و تسلیم نشدن در مقابل علی ناراحتی خود را یک اخم کوچک در چهره نشان می‌دهد. علاوه بر این علی قبلا هم یاد گرفته است که با این شیوه‌ها نمی‌تواند نظر مادر را تغییر دهد. از او می‌پرسد: فردا برایم می‌خری؟

چنین مادرانی کار تربیت کودک را با محبت و پذیرش جلو می‌برند و از تنبیه بدنی خودداری می‌کنند. و از شیوه‌هایی مثل قطع کوتاه محبت (مثل اخم ، مثل نگاه تنبیه آمیز) برای تنبیه استفاده می‌کنند. همچنین روشهایی در طولانی مدتی تأثیرات خوبی روی رفتار کودک خواهند داشت.

والدین قاطع طرد کننده

این دسته از والدین با وجود قاطعیت زیادی که دارند فاقد محبت و صمیمیت هستند. آنها در رفتار و گفتار خود چندان پذیرش و صمیمیتی از خود نشان نمی‌دهند. به عبارتی دیکتاتورمآب هستند، سختگیر و خشک و خشن می‌باشند. ممکن است از تنبیه‌های شدید هم استفاده کنند. کودکان این والدین نیز با اینکه یاد گرفته‌اند به هیچ طریق قادر به تغییر نظر والدین خود نخواهند شد، اما همیشه احساس خلاء عاطفی می‌کنند.

این کودکان یا مثل والدین خود طرد کننده و سرد و خشن بار می‌آیند یا شدیدا نیازمند محبت. چنین شیوه ارتباطی عواقب وخیمی برای کودک می‌تواند داشته باشد. چنین کودکانی اختیار ، عزت نفس و اعتماد به نفس کافی ندارند. در مثال فوق مادر قاطع و طرد کننده بودن اینکه توضیحی برای کودک بدهد از تسلیم شدن در مقابل او خودداری می‌کند و از تنبیه استفاده می‌کند.

والدین با محبت فاقد قاطعیت

این والدین شاید به همان اندازه والدین قاطع با محبت به کودکان خود محبت می کنند اما قاطعیت کافی ندارند. بطوری که با کوچکترین اصرار و پافشاری تسلیم کودک می‌شوند. رفتارهای خود را زود تغییر می‌دهند و شیوه تربیتی و ارتباطی ندارند. این کودکان یاد می‌گیرند که با کمی اصرار می‌توانند پدر یا مادر را راضی کند. در مثال فوق مادر با محبت و فاقد قاطعیت ممکن است با وجود عدم رضایت خود بستنی دوم و سوم را نیز برای کودک خود بخرد.

والدین فاقد قاطعیت طرد کننده

این دسته از والدین نه قاطعیت دارند نه محبت. معمولا کودکان را بحال خود می‌گذارند. بر شیوه‌های تربیتی پایبند نیستند. و بسیار سهل‌ گیر هستند. توجهی به نیازهای کودک چه جسمی و عاطفی ندارند و عمدتا به دنبال نیازها و خواسته‌های خود هستند. این کودکان یاد می‌گیرند روی والدین خود حساب نکنند. دارای آزادیهای مطلق هستند و سرخود بار می‌آیند.
کدام شیوه ارتباطی مناسبتر است؟

باید توجه داشته باشیم که قاطعیت و محبت و تعیین میزان آن در ارتباط با کودک اهمیت بسیار دارد. درجاتی از قاطعیت همراه با محبت برای ارتباط با کودک ضروریست. بطوری که سالمترین فرزندان را گروه والدین قاطع با محبت پرورش دهند. آنها اعتماد به نفس بالایی دارند و قدرت منطق و استدلال آنها در کنار تأمین شدن نیازهای عاطفی‌شان رشد پیدا می‌کند. آنها یاد می‌گیرند باید برخی خواسته‌ها را بنا به دلایلی به تأخیر انداخت. همچنین در کنار محبتی که از والدین خود دریافت می‌کند، می‌داند که قاطعیت پدر و مادر به معنی فقدان محبت آنها نسبت به او نیست.

توصیه‌های تربیتی برای ارتباط با کودک

• اساسیترین بخش ارتباط با کودک از طریق زبان و گفتار است. در کنار اینکه سعی می‌کنیم توضیحات خود را در حد درک و توان کودک ارائه کنیم، از بکار بردن واژه‌ها و اصطلاحات و تلفظ کودکانه خودداری کنیم. کودک شیوه صحیح ارتباط زبانی را از پدر و مادر یاد می‌گیرد، بنابراین شیوه درست برقراری ارتباط زبانی را به او نشان دهیم.

• از گول زدن و فریب دادن کودک بخاطر اینکه موقتا او را ساکت کرده باشیم یا بنا به دلایل دیگر خودداری کنیم. کودکان به زودی خواهند فهمید ما از همین شیوه‌ای استفاده می‌کنیم و این مسأله موجب خواهد شد اعتماد کافی بر ما نداشته باشند.

• احساسات کودک را درک کنیم. کودکی که گریه می‌کند نیاز به درک شدن دارند. زمانی که کودک حس کند با او همدردی می‌شود، راحتتر آرام می‌گیرد تا زمانی که پدری به اجبار از وی می‌خواهد بس کند. مثال: کودکی شدیدا گریه می‌کند چون جوجه اردک او مرده است. پدر از او می‌پرسد: خیلی ناراحتی؟! کودک می‌گوید: بله. پدر دوباره می‌پرسد: خیلی اونو دوست داشتی؟ کودک کلی آرامتر می‌گوید: بله ، اون دوست من بود و پدر می گوید: آره خیلی بده آدم دوستش را از دست بده.
  
  در ارتباط فوق با دریافت همدردی پدر به سرعت آرام می‌گیرد. در صورتی که قبلا هم به همین شیوه عادت کرده باشد. پدر و مادرانی که اولین بار از این شیوه استفاده می‌کنند مراقب باشند که این رفتار برای کودک تازگی دارد و ممکن است منظور شما را خوب درک نکند و در حالیکه منتظر واکنشهای قبلی شماست رفتارهای دیگری از خود نشان دهد. در هر حال تداوم چنین شیوه کودک را به این مسأله عادت خواهد داد.

• اگر می‌خواهید قاطعیت داشته باشید، این رفتار را در مقابل هر خواسته کودک نمی‌توان بکار برد. خواسته‌هایی را که شما دلایل منطقی برای رد آنها دارید با قاطعیت رد کنید. در غیر اینصورت اگر قرار است رفتاری را با اصرار کودک تسلیم شده و انجام دهید بدون اصرار او در همان مرحله اول خواستن انجام دهید.

• همینطور اگر خواسته‌ای از کودک دارید و می‌خواهید حتما کودک آن را انجام دهد تا آخرین مرحله یعنی زمانی که او رفتار مورد نظر را انجام می‌دهد قاطع بمانید.
• با کودکان خود زیاد صحبت کنید. این کار علاوه بر سرعت بخشیدن به رشد کلامی او رابطه مناسب و نزدیکی را بین شما و او ایجاد می کند.
• روش ارتباطی توام با احترام با کودک در پیش بگیرید. به این طریق او خود را موجودی ارزشمند خواهد دانست و عزت نفس او رشد پیدا خواهد کرد.

• انتظارات خود را متناسب با تواناییهای او در آوریم.
• به او فرصت دهید صحبت کنید و دلایلش را توضیح دهد.
• بازی بهترین موقعیت برای برقراری ارتباط با کودک است. ساعات زیادی را برای بازی با کودک اختصاص دهیم.
• تنبیه را برای فرو نشاندن خشم و ناراحتی خود استفاده نکنیم. علاوه بر اینکه سعی می‌کنیم تنبیه‌ها بدنی نباشد آنها را به عنوان یک شیوه و با حفظ خونسردی خود بکار ببریم.

چطور کودک‌مان را از مکیدن انگشت باز داریم؟

زمانی که کودکان هنوز چند ماهه هستند، مکیدن انگشتشان با مزه به نظر می‌رسد
اما وقتی که به سن مهد کودک می‌رسند دیگر این کار اصلاً خوشایند نیست و تازه آن زمان است که نگران کودک‌مان می‌شویم. قیافه او در حالی که روی پاهای خودش ایستاده‌است و هنوز انگشتش را می‌مکد، برای‌مان عذاب‌آور است.
نگران نباشید. دانشمندان تخمین زده‌اند که بیش از 18 درصد کودکانی که بین 2 تا 6 سال سن دارند انگشت خود ـ که غالباً انگشت شست آنهاست ـ را می‌مکند.
اما چرا این اتفاق می‌افتد؟ ثابت شده که مکیدن انگشت، باعث آرام شدن کودک می‌شود و به‌همین خاطر وی این رفتار را همچنان ادامه می‌دهد.
تحقیقات همچنین حاکی از آن است که مکیدن انگشت اکثراً توسط کودکانی انجام می‌گیرد که در دوران نوپایی ساعات زیادی از روز را از مادرشان دور بوده‌اند.
این اتفاق در بین کودکانی که ماه‌های اولیه زندگی خود را در آغوش مادرشان طی کرده و تماس فیزیکی با او داشته‌اند، بسیار بسیار کم دیده می‌شود.
اکثر پزشکان توصیه می‌کنند تا زمانی که کودک خودش تصمیم به رها کردن این عمل نگرفته، والدین نباید وی را مجبور به این کار کنند.
به کودک اجازه دهید، خود به اشتباهش پی ببرد
ممکن است تذکر دادن به کودک در مورد مکیدن انگشتش کارساز باشد اما بهترین راه سپردن این مشکل به خود اوست.
اگر دوستانش در مهد کودک یا مدرسه یک بار او را در این حالت ببینند و مورد تمسخر او را قرار دهند کودک نا خوداگاه نسبت به این عمل اکراه پیدا می‌کند.

اینکه کودک خودش به این نتیجه برسد، بسیار بهتر از آن است که شما وی را مجبور به این کار کنید.
برایش جایزه تعیین کنید
می‌توانید با او وارد بازی شوید. یک تقویم یک ماهه روی یخچال خود بگذارید و روزهایی که او را در حین این عمل ندیده‌اید را علامت‌گذاری کنید. در پایان ماه به‌خاطر پیشرفتش به او جایزه دهید.
روش معکوس/درمان با سختگیری
به کودک‌تان که در حال مکیدن انگشتانش است، بگویید که باید همه انگشتانش را بمکد و او را مجبور به این کار کنید و مطمئن باشید که او خیلی زود از این کار خسته می‌شود.
از او بپرسید که چرا این کار را می‌کند و مجبورش کنید تا پاسخ دهد. تنها مشکل این کار این است که وی یک پیشنهاد نادرست را از زبان والدینش خواهد شنید.
به کودک‌تان بگویید که می‌تواند در خلوت به این کار ادامه دهد
اگر کودک‌تان دیگر جلوی شما انگشتش را نمی‌مکد، آن را یک پیشرفت بدانید. او زمانی را که باید در تنهایی برای این کار اختصاص دهد را کوتاه می‌کند و این مدت کوتاه برای او کمتر ضرر دارد.
با او منفی برخورد نکنید
اگر در انجام این کار از خودش پیشرفت کمی نشان داد، او را سرزنش نکنید. احساس ناتوانی در وی خود باعث ادامه دادن این کار می شود.
مایع یادآوری به انگشتش بزنید
گرچه اکثر پزشکان این کار را بی‌رحمانه توصیف می‌کنند، اما زدن محلول‌های بد مزه به انگشت می‌تواند به کودک یادآوری کند که نباید انگشتش را در دهان فرو ببرد.
به یاد داشته باشید که این کار را برای تنبیه انجام ندهید و به او بگویید که این کار تنها برای فراموش کردن این عادت است.
به دست کردن دستکش روی انگشت هم می‌تواند به او این موضوع را گوشزد کند.
با مراحل آسان شروع کنید
در ابتدا از او بخواهید که در جمع دست از این کار بردارد و سپس برای مراحل سخت‌تر همچون زمان خواب پاداش بهتری در نظر بگیرید.
سرش داد نزنید
زمانی که متوجه شدید که او هنوز این کار را انجام می‌دهد، سرش داد نکشید. زیرا این کار او را بیشتر ناراحت می‌کند و این عمل در او تقویت می‌شود
صبر کنید
می‌دانید سر کودکانی که تا حتی 6 سالگی انگشت خود را می‌مکیده‌اند چه آمده‌است؟ آنها دیگر این کار را نمی‌کنند.
به گفته والدین آنها، بچه‌ها هر سال که می‌گذشته، به این کار رغبت کمتری نشان داده‌اند و کم‌کم آن را رها کرده‌اند و یا تنها در زمان‌های خاصی همچون تماشای تلویزیون، آن را ادامه داده‌اند.
هر چه سن بچه‌ها بالاتر می‌رود و در جمع دوستان خود قرار می‌گیرند، از ترس مسخره شدن توسط دوستان‌شان این کار را کمتر انجام می‌دهند تا کم‌کم از سر آنها می‌افتد.
مکیدن انگشت چقدر جدی است؟
مکیدن انگشت در کودکانی که سن بیشتری دارند، می‌تواند نشان استرس باشد. کودک ممکن است دچار ترس و یا ناراحتی بوده و این عمل را برای آرام کردن خود انجام دهد.

اگر احساس می‌کنید توقف کودک‌تان در این حالت، اوضاع روحی او را بدتر می‌کند، بگردید و ببینید مشکل اصلی کودک‌تان که ترس یا ناراحتی‌است، از کجا نشأت می‌گیرد.
اینکه پدر و مادرها با گذشتن سن کودک‌شان از مرز پنج سالگی، نگران این حرکت او می‌شوند، کاملاً طبیعی‌است. اجازه دهید تا کودک‌تان بفهمد که شما از این کار او ناراضی هستید.
حال اگر تا بعد از پنج سالگی این کار را رها نکرد چه ؟
تحقیقات نشان داده‌است که مکیدن انگشت باعث کج در آمدن دندان‌ها و حتی تأخیر در این مسئله می‌شود.
این عمل همچنین ممکن است که باعث گشاد شدن دهان کودک شود و این احتمالات بستگی به ندارد که او چطور و از کدام جهت انگشتش را می‌مکد.
وقتی کودک به سن مدرسه رفتن رسید، این کار او در ملأ عام باعث مسخره‌شدنش می‌شود. بچه‌ها معمولاً تصور می‌کنند کودکانی که انگشت خود را می‌مکند، باهوش، خوشحال و زیبا نیستند و همین موضوع باعث می‌شود کودک‌تان این کار را جلوی دیگران انجام ندهد.
یکی دیگر از خطرات مکیدن انگشت احتمال چرکی شدن آن است. حتی ممکن است کودک‌تان پس از لمس کردن ماده‌ای سمی با فرو بردن انگشتش در دهان، آنررا خورده و مسموم شود.
برخی وسایل دندان پزشکی هم هستند که شما می‌توانید آنها را به کودکتان پیشنهاد کنید. اگر او آنها را بپذیرد، خیلی زود این عادت را فراموش می‌کند.
به یاد داشته باشید که تنها اگر منشأ این رفتار کودک‌تان را کشف کنید، می‌توانید این عادت را از سر او بیندازید

المیرا صدیقی: همشهری انلاین

با کودکان چگونه ارتباط برقرار کنیم

دانشمندان معتقدند که انسان موجودی اجتماعی است، در اجتماع به دنیا آمده و در همان جا پرورش می یابد، آدمی بدون ارتباط با دیگر افراد قادر به زندگی کردن نیست.
ارتباط موفق بی شک رمز موفقیت همه انسانها در شئونات مختلف زندگی تحصیلی شغلی و حرفه ای، زناشویی، فهم و تربیت فرزندان و ... است. امروزه روان شناسان و سایر متخصصان  علوم اجتماعی  و ارتباطات  تحقیقات گسترده و پیگیری در این زمینه انجام داده و نقش بارز ارتباط را هر روزه برجسته تر می سازند.

ماهیت ارتباط

 
تعاریف بسیاری از ارتباط شده است و مفاهیم مختلف زیادی درباره اینکه یک ارتباط خوب چیست، بیان شده است. یک فرهنگ لغت به تنهایی سیزده تعریف مختلف که همگی مشتق از لغت ارتباط است را ارائه داده است در اینجا به دلیل موجز بودن کلام به چند تعریف کوتاه اکتفا می شود.

 ارتباط به معنی رساندن، انتقال دادن یا مبادله ایده ها و دانسته ها به دیگران است. اینها به وسیله گفتار، نوشتار یا صداها و آهنگ ها انجام می شود ( فرهنگ لغت کوتاه انگلیسی آکسفورد ).

به محض اینکه ارتباطی برقرار شود، مشکلات ارتباطی نیز اتفاق می افتد. هر دو نقل قول به ما می گویند وقتی ما با شخصی ارتباط برقرار می کنیم، می توانیم موفقیت یا عدم موفقیت ارتباطی خود را به وسیله پاسخی که دریافت می کنیم، تخمین بزنیم. افراد در جریان ارتباط برقرار کردن با همدیگر مواردی مانند همدلی، اهمیت دادن، دوست داشتن، احترام گذاردن، ارزشمند داشتن، کمک کردن (به صورت مادی یا هم فکری )، راهنمایی کردن و پند و اندرز را تجربه می کنند. تمامی این موارد این احساس را به فرد منتقل می کند که او تنها نیست و در مواقع ضروری افرادی وجود دارند که به او کمک می کنند، او را دوست دارند و به او احترام می گذارند و اینکه او تنها نیست و متعلق به گروهی از انسانهاست.

متخصصان رشد کودک ارتباط صحیح و خوبی با دنیای بچه ها ایجاد کرده اند. اما مشکل اساسی از آنجا ناشی می شود که معلمان یا والدین از آنچه واقعا" برای بچه اتفاق می افتد آگاهی سطحی و کمی دارند. شما به محض آن که ضرورت برقراری ارتباط عمیق با کودک خردسالتان را درک کردید، انتظار پیشرفت سریع را نداشته باشید. سعی کنید با بالغ شدن فرزند خود، بر عمق ارتباطات بیفزاید و از واکنش های منفی بکاهید.

زندگی با کودک باید مبتنی بر ارتباط و تفاهم دو جانبه باشد. اینکه شما گرفتاری و اشتغال دارید و این فرصت برایتان نیست که به کودک رسیدگی کنید، برای طفل قانع کننده نیست. او می خواهد با شما در رابطه باشد، انس و الفتی داشته باشد، بگوید و بشنود و انس بگیرد. وجود چنین رابطه ای نه تنها در مهار کردن بیقراری ها بلکه در جلوگیری از رخ دادن بسیاری از بدرفتاری ها و اختلافات موثر است و از عوامل سازگار کننده به حساب می آید. معمولا" وقتی که کودکان وظایف خود را فراموش می کنند، بزرگسالان اعم از والدین و معلمان به آسانی از کوره در می روند. البته خیلی آسان است که وظایف کودکان را با داد و فریاد و توپ و تشر به آنها یادآوری کنیم اما بهتر آن است، که قرینه های کلامی را با لحنی ملایم و دوستانه به کودکان بدهیم. زیرا که لحن ملایم و آرام راه برقراری ارتباط و تفهیم و تفاهم میان کودک و بزرگسال را باز می گذارد و برای پیشبرد کارها در آینده از راه ارتباط متقابل، موثرتر است. باید اذعان داشت والدینی که در هنگام طفولیت با آنها بدرفتاری شده، اغلب از ایجاد ارتباط درست با فرزندان خود عاجزند.

با کودکان چگونه ارتباط برقرار کنیم.

چگونگی برقراری ارتباط با کودکان تا حد بسیار زیادی تعیین کننده میزان موفقیت والدین و بازدهی تدریس معلمان است.
برای برقراری ارتباط با کودکان نیاز به مهارت های بسیاری است که اولیا و مربیان باید از این مهارت ها اطلاع کافی داشته باشند و از آنها در رابطه با کودکان خود استفاده کنند. جهت برقراری یک ارتباط خوب، معلم باید اسامی بچه ها را یاد بگیرد.
یاد گرفتن اسامی بچه ها ممکن است امری نسبتا" کم اهمیت به نظر برسد اما در آشنا شدن با بچه ها نقش بسیار مهمی دارد. زمانی که معلم با استفاده از نام بچه ها با آنها صحبت می کند، بچه ها احساس دلگرمی می کنند و تصور خوبی خواهند داشت.
به محض این که معلم به اسم یک دانش آموز نگاه می کند و تصور ذهنی او را مجسم می نماید، آمادگی دارد که بیشتر در باره او بداند.
به اهمیت صدا توجه داشته باشید، صدای خود را صاف، قاطع و خوشایند کنید، نباید به طور مقطع یا با ترش رویی صحبت کنید. سعی کنید در مدرسه سرگرمی ایجاد کنید. زیرا بچه ها برنامه های خارج از کلاس و جالب را دوست دارند. آنها نسبت به رویدادهای خارق العاده و نمایشی احساس خوشایندی دارند. از این که با بچه ها بخندید واهمه ای نداشته باشید بلکه با شادی آنها، شما نیز شاد و خندان باشید.

 زمانی که معلم با استفاده از نام بچه ها با آنها صحبت می کند، بچه ها احساس دلگرمی می کنند و تصور خوبی خواهند داشت.

 

مهارت های ارتباطات اجتماعی

1- مهارت های اصلی ارتباط با دیگران شامل نگاه کردن، استفاده درست از لحن صدا پیدا کردن هم صحبت (شروع کردن مکالمه ) گوش دادن (نگاه کردن به گوینده و توجه به او)، پاسخ گفتن ( بیان مطلب خود بعد از اتمام صحبت طرف مقابل)، مفهوم داشتن سخن ( درباره مسایل مشترک صحبت کردن)، رعایت نوبت در صحبت، سئوال کردن و ادامه گفتگو ( قطع نکردن سخن ) است.
2- مهارتهای سازگاری با دیگران شامل به کار بردن واژه های مودبانه (گفتن کلمات مناسب در زمان مناسب)، همکاری کردن ، پیروی از اصول، قواعد و قوانین ( مثلا" قواعد بازی را رعایت کردن )، کمک به دیگران در انجام کارهای مفید، زدن به پشت دیگران و یا گذاشتن دست روی شانه به طرز صحیح است.
3- مهارت های دوست یابی شامل ظاهر آراسته (شستن دست و صورت، مسواک زدن و پوشیدن لباس پاکیزه)، لبخند زدن اظهار محبت، ایجاد دوستی (پیش قدم شدن در دوستی ها، رعایت نوبت در سخن گفتن و دعوت کردن ) است.
 

منابع :

1- رشیدپور، مجید ( 1383) تربیت کودک از دیدگاه اسلام، انتشارات انجمن اولیا و مربیان چاپ هشتم، تهران
2- رشید پور، مجید ( 1384 ) راه تربیت انتشارات انجمن اولیا و مربیان، چاپ ششم تهران
3- دیمیک، سالی ( 1385) ارتباط موفقیت آمیز با NLP، مترجم علی اسماعیلی انتشارات شباهنگ، چاپ دوم، تهران
4- فتحعلی لواسانی، فهیمه ( 1386) مهارتهای زندگی، انتشارات هنر آبی، چاپ اول، تهران
5- فونتانا، دیوید ( 1385) روان شناسی برای معلم، مترجم عفت السادات حق گو انتشارات شباهنگ، چاپ اول، تهران
منبع : روزنامه اطلاعات – 26 اردیبهشت ماه -1388 – شماره -24469- بخش اجتماعی