خدای من، آنگاه که دلسرد می شوم

خدای من، آنگاه که دلسرد می شوم و خود را در رسیدن به همه چیزهایی که می خواهم، ناتوان می بینم، آنگاه که گویی دلم انقدر می گیرد که نفس کشیدن برایم دشوار می شود، تنها و تنها تو هستی که دردهایم را می شنوی و مرحمی بر زخم های جان فرسایم می گذاری. آنگاه که دیوانه وار به یک نقطه خیره می شوم و در سکوت خویش تنها می مانم، تنها و تنها تو هستی که سنگ صبورم می شوی.

خدای من، من از این دل آزردگی ها شکایتی ندارم زیرا هر بار دلم می گیرد، حضورت را به خودم نزدیک تر می بینم. هر گاه از تو فاصله می گیرم، هوای نفسم مسدود می شود و آنگاه که غم به سر حد خود می رسد. همچون پدری مهربان دست بر رویم می کشی و نوازشم می کنی. به تمام زیبایی های عالم قسم می خورم که نوازشت را احساس می کنم. هر گاه دچار اشتباهی می شوم، آتشی درونم را فرا می گیرد که تحملش برایم سخت می شود و تو هرگز فراموشم نمی کنی و با مهرت آتش درونم را سرد می کنی.

خدای من، باز همدم تنهایی های بی کرانه من باش که سخت آزارم می دهد. و تو را شکر می کنم که پس از همه دل شکستگی های من، چیزی را به من می دهی که تمامی آن زخم ها را به فراموشی می سپارم. این بار نیز دلم سخت گرفته است. باز من از تو هیچ شکایتی ندارم و ایمان دارم، قرار است مهری به من عطا کنی که از شکرش عاجزم.

خدای من، دوستت دارم به خاطر اینکه هرگاه مسیری را اشتباه می روم، تو مرا از پایان آن آگاه می سازی و دوباره مرا به سوی خودت می کشانی...

الهی، ونصرنا علی القوم الکافرین